Looveerweg - Veerpont Loo

LOO - Veerpontverbinding tussen Loo en Huissen

Door de opening van de Pleijbrug bij Arnhem in 1988 dreigde het doek te vallen voor de veerdienst. Toch kon het pontveer overleven, vooral dankzij de sterke groei van het fietsverkeer.

“De ponten en deze streek: zij horen bij elkaar, zoals de sloten bij de polders en de schippers bij hun schuit horen.”

Lyrische taal van journalist Louis Frequin, die daarbij ook dacht aan het Looveer. Dit werd al in 1579 genoemd, meer dan vier eeuwen geleden. De veerman moest `s zomers met zijn brede, platte schuit langs allerlei ondiepten laveren. In 1802 werd al een gierpont gebruikt.

Sint Christoffel

In de oorlog voer hier een pont, Sint Christoffel gedoopt. In het ruim ervan werden tersluiks honderden Franse soldaten vervoerd. De Fransen waren ontsnapt uit Duitse gevangenschap. Na de luchtlandingen in september 1944 liet veerbaas Wim Martens de pont zinken. De Duitsers konden daardoor aan het Looveer geen tanks en troepen overzetten. In 1970 werd de gierpont verruild voor een schuit met motortractie. De stroom in de rivier bezat niet genoeg kracht meer, gevolg van de aanleg van een stuwcomplex bij Driel.

Christoffel is een geliefde beschermheilige voor vervoerders en reizigers. De overlevering wil dat hij een reus was die alleen de machtigste wilde dienen. Hij ontdekte dat de machtigste Jezus was. Een kluizenaar zei hem dat hij de Gekruisigde kon dienen door pelgrims over een rivier te dragen. Op een nacht vervoerde Christoffel een kind dat zo zwaar werd dat hij haast bezweek. Het kind openbaarde zich als Christus en doopte de reus in de rivier.

Veerhuis

In 1696 bestond al een veerhuis, toen nog aan de Loo-zijde van de Rijn. Begin negentiende eeuw stond het aan de Huissense kant van de rivier. In 1890 runde de familie Martens het overzetbedrijf. Zij liet toen een nieuw veerhuis bouwen. Dit pand werd in 1944 verwoest. Maar in 1954 verrees een nieuw, charmant ogend veerhuis, dat in 1985 werd gesloopt.

Het Veer | Humphrey Ottenhof

Met Nieuwjaar gingen zij naar het veer en vonden het gesloten.

Een gele vlek in het grijs dat de oevers had verstoten, het water stond aan de dijk.

Hun stemmen schalden over de rivier, heilwensen hoog en blij.

Regelrecht kwamen zij over, mensen zwaaiden aan de overzij.